ج۱، مسئله ۱۶۸۱ . اگر نمازگزار یک سجده را فراموش کند و یادش نیاید تا آنکه وارد بخشی از نماز شود که با شروع آن، شرعاً نمی‌تواند برگردد و سجده را به‌جا آورد، مثل اینکه وارد رکوع رکعت بعد شده باشد، واجب است آن سجده را فوراً بعد از نماز، قضا نماید.
شایان ذکر است، اگر فرد تشهّد را فراموش کند و یادش نیاید تا آنکه وارد بخشی از نماز شود که با شروع آن شرعاً نمی‌تواند برگردد و تشهّد را به‌جا آورد، مثل اینکه وارد رکوع رکعت بعد شده باشد، احتیاط مستحب است آن را بعد از نماز، قضا نماید.
ج۱، مسئله ۱۶۸۲ . سجده‌ای را که انسان فراموش کرده و بعد از نماز، قضای آن را به‌جا می‌آورد، باید تمام شرایط نماز مانند پاک بودن بدن و لباس و رو به قبله بودن و شرط‌‌های دیگر را داشته باشد و کیفیّت انجام آن، همانند سجدۀ نماز است.
شایان ذکر است، قضای سجدۀ فراموش شده تشهّد و سلام ندارد. همچنین، تشهّد قضایی که انجام آن مطابق با احتیاط مستحب می‌باشد، سلام ندارد.
ج۱، مسئله ۱۶۸۳ . قضای سجده بنابر احتیاط واجب باید بعد از نماز و قبل از انجام باطل کننده‌های نماز انجام شود.
ج۱، مسئله ۱۶۸۴ . اگر نمازگزار بین سلام نماز و قضای سجده، کاری کند که اگر عمداً یا سهواً در نماز اتّفاق بیفتد نماز باطل می‌شود – مثلاً پشت به قبله نماید – نماز باطل نمی‌شود، هرچند احتیاط مستحب آن است که بعد از قضای سجده، دوباره نماز را بخواند.
ج۱، مسئله ۱۶۸۵ . همان طور که گذشت اگر نمازگزار تشهّد را فراموش کند و یادش نیاید تا آنکه وارد بخشی از نماز شود که با شروع آن شرعاً نمی‌تواند برگردد و تشهّد را به‌جا آورد، باید برای تشهّد فراموش شده، سجدۀ سهو به‌جا آورد و اگر یک سجده را فراموش کند و یادش نیاید تا آنکه وارد بخشی از نماز شود که با شروع آن شرعاً نمی‌تواند برگردد و سجده را به‌جا آورد، لازم نیست برای آن، سجدۀ سهو انجام دهد، هرچند انجام سجدۀ سهو برای آن مطابق با احتیاط مستحب است.
ج۱، مسئله ۱۶۸۶ . کسی که باید سجده را قضا نماید و به علّتی، سجدۀ سهو هم بر او واجب باشد، بنابر احتیاط واجب، باید بعد از نماز، اوّل سجده را قضا نماید، بعد سجدۀ سهو را به‌جا آورد.
ج۱، مسئله ۱۶۸۷ . اگر نمازگزار سجده را چند دفعه فراموش کند، مثلاً یک سجده از رکعت اوّل و یک سجده از رکعت دوّم فراموش نماید، باید بعد از نماز، قضای هر دو سجدۀ فراموش شده را به‌جا آورد، و احتیاط مستحب آن است که برای فراموشی هر کدام، سجدۀ سهو به‌جا آورد.
ج۱، مسئله ۱۶۸۸ . اگر نمازگزار دو سجده از دو رکعت را فراموش نماید، لازم نیست هنگام قضا، ترتیب را مراعات نماید.
ج۱، مسئله ۱۶۸۹ . اگر بین سلام نماز و قضای سجده کاری کند که برای آن، سجدۀ سهو واجب می‌شود، مثل آنکه سهواً حرف بزند، بنابر احتیاط واجب، باید اوّل سجده را قضا کند و بعد، بنابر احتیاط واجب، برای سخن گفتن بی‌‌جا سجدۀ سهو به‌جا آورد و احتیاط مستحب است سجدۀ سهو دیگری برای قضای سجدۀ فراموش شده هم انجام دهد.
ج۱، مسئله ۱۶۹۰ . اگر قضای سجده بر فرد واجب شود و فراموش کند آن را انجام دهد و مشغول خواندن نماز مستحبی شود و در اثنای آن یادش بیاید، احتیاط واجب آن است که آن را در همان اثنای نماز انجام دهد، سپس ادامۀ نماز مستحبی را بخواند و لازم نیست نماز مستحبی را بشکند؛
امّا اگر مشغول خواندن نماز واجب شده است و وقت آن نماز وسعت دارد، مخیّر است که قضای سجده را تأخیر انداخته و بعد از نماز انجام دهد یا نماز را شکسته و قضای سجده را انجام دهد و اگر وقت آن نماز تنگ است باید نماز را بخواند، سپس قضای سجده را انجام دهد.
ج۱، مسئله ۱۶۹۱ . اگر فرد به‌طور اجمالی می‌‌‌‌داند که یا سجده و یا تشهّد را فراموش کرده و نمی‌داند کدام یک بوده، باید سجده را قضا نماید و سجدۀ سهو هم به‌جا آورد و احتیاط مستحب آن است که تشهّد را نیز قضا نماید.
ج۱، مسئله ۱۶۹۲ . اگر فرد شک دارد که سجده یا تشهّد را فراموش کرده یا نه، واجب نیست آنها را قضا کرده یا سجدۀ سهو نماید.
ج۱، مسئله ۱۶۹۳ . اگر انسان بداند سجده را فراموش کرده و شک کند که پیش از رکوع رکعت بعد یادش آمده و به‌جا آورده یا نه، احتیاط مستحب آن است که آن را قضا نماید.
ج۱، مسئله ۱۶۹۴ . اگر فرد شک داشته باشد که بعد از نماز، قضای سجدۀ فراموش شده را به‌جا آورده یا نه، چنانچه وقت نماز نگذشته باید سجده را قضا نماید؛ بلکه اگر وقت نماز هم گذشته باشد، بنابر احتیاط واجب باید آن را قضا کند.